Aangenaam

‘Kom maar gauw binnen, anders worden jullie wel èrg nat!’ Taran en Duncan laten zich dat geen twee keer zeggen en glippen snel langs me heen de droge bijkeuken in. Alleen Robin staat me, de regen trotserend, aan te kijken met een blik van ‘vergeten-we-niet-iets!’…… o ja!Ik maak een kleine buiging en met een zwaai van mijn arm zeg ik: ‘Májesteit!’ Waardig schrijdt Robin met opgeheven hoofd èn staart het huis binnen. Ja, ja! Zo gaat dat tegenwoordig. Als ik Robin bij zijn naam naar binnen roep, reageert hij nauwelijks, maar ‘majesteit’, dàt werkt.
Wat zijn naam betreft is Robin altijd al selectief geweest in luisteren. Als er wat te halen valt is hij voorbeeldig maar voor de rest maakt hij eerst af waar hij mee bezig is en komt dan op zijn dooie akkertje aan slenteren.
Onlangs was hij tijdens de ochtendwandeling spoorloos verdwenen. Ik roepen en zoeken; niets, geen enkele reactie! Duncan en Taran waren niet geïnteresseerd in enige medewerking bij de zoekactie. Die vonden helemaal niet dat Robin zoek was, blijkbaar. Met de trein op komst werd ik toch wel erg ongerust, want Robin is wel eens terug gelopen, omdat hij dacht dat hij me kwijt was. Plotseling komt Robin uit de begroeiing langs de vijveroever gekropen en kijkt me aan alsof hij zeggen wil: ’Wat hèb jij nou? Hier bèn ik toch?!’

Afgezien van het collectief bestormen van de persoon, die wat lekkers te bieden heeft ongeacht welke naam er geroepen wordt, weten de ‘heren’uitstekend wie er bij welke naam hoort. Het is mij wel gebeurd dat ik ‘Taran’riep terwijl ik Duncan bedoelde. Die stond mij dan niet begrijpend aan te staren tot ik mezelf verbeterde. ’Oh, bedoel je mij!’ en Duncan kwam.

Trouwens, als ik Robin roep heb ik tegenwoordig steeds vaker kans dat er behalve mijn hond, ook iemand anders reageert. De naam Robin is blijkbaar een tijdje populair geweest. Dat gaat ook op voor mijn eigen naam maar dan specifiek als hondennaam. Mijn naamgenoten zijn o.a. een Duitse herder, een jack russell en een weimaraner. Wat de laatste betreft, kan ik rustig zeggen dat een ontmoeting met mij een stuk aangenamer is dan met de vierbenige Nora, zoals mijn drietal al heeft ondervonden.

In de loop der jaren heb ik al heel wat leuke, mooie en grappige hondennamen de revue zien passeren: Boef, Kruba, Kitan, Sita, Cleo, Trouper…etc. Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar wat bezielt een mens toch om zijn hond ‘Lover’ te noemen. Ik verstond het in het begin ook nog verkeerd en dacht dat de dobermann ‘Boffer’ werd genoemd; ook niet echt een verbetering.
‘Jan’ de Duitse herder wordt alleen nog aan de lijn uitgelaten want als hìj geroepen wordt door zijn bazin………….

Waar je ook de meest fantastische namen tegenkomt is op een hondententoonstelling. Er zijn fokkers die zich helemaal uitleven in de naamgeving van hun honden. Soms zijn het namen om bij weg te dromen, soms zijn het regelrechte uitdagingen, om ze foutloos uit te kunnen spreken en soms zijn ze relatief veel langer dan de hond groot is en omgekeerd. Het is bijna jammer van zo’n prachtige naam, want bruikbaar zijn ze verder niet. Ik verzin even een naam: Syracuse Don Quichote de la Mancha. In de wandel wordt dat op zijn best ‘Donny’. Jammer, maar wel zo praktisch als je zo’n hond bij je wil roepen.

Ik ben dol op namen en wil ook altijd weten wat ze betekenen. Jaren geleden toen er sprake was van een tweede hond had ik eens een auditie bij een operagezelschap. De intendant, die bij de audities aanwezig was, had als voornaam Aidan. Toen ik klaar was had ik de vrijmoedigheid om de man naar de herkomst en betekenis van zijn naam te vragen.
Gelukkig vond hij mijn vraag erg leuk en vertelde dat het een Keltische naam was met de betekenis ‘vuur’. Hoewel ik het een mooie naam vond besloot ik toch bij mijn eerdere keus ‘Duncan ‘ te blijven maar ‘Aidan’ blijft voorlopig nog wel op mijn lijstje staan.
Eh, nee, ik heb niet verteld dat ik nog een mooie naam voor mijn hond zocht want dan had ik die operarol waarschijnlijk op mijn buik kunnen schrijven.

Nora Volkert, 

7 januari 2007