Duncan-dingen enzo
Het is ’s morgens vroeg en het is heel stil in huis. Ik draai me nog eens om maar kijk voor de zekerheid nog even op de klok. Verrrroest! Al zó laat! Ik heb nog geen hond gehoord!!
En zo wordt ik weer geconfronteerd met het treurige feit dat Duncan er niet meer is. Hij bleek echt degene te zijn die klokslag zeven uur ’s morgens het startsein gaf voor de ‘wake-upcall’. Voordat Duncan zijn intrede deed kon ik nog wel eens uitslapen maar daarna was het zonder pardon: zeven uur, opstaan!!
Robin en Taran zijn dus niet van plan om voor wekker te spelen.
Ik mis Duncan erg. Meer dan ik me had voorgesteld. Met ieder hondje heb ik een specifieke band die zich uit in bepaalde dingen. Er zijn Robin-dingen, Taran-dingen en ook Duncan-dingen. Hoe langer je een hond hebt hoe meer dat er zijn.
Typische Duncan-dingen waren: de bezem aanvallen als je de vloer aan het vegen bent.. Kunstjes doen tijdens de wandeling: ‘Duncan, touch!’ en hij sprong op om met zijn neus tegen mijn hand te stoten.
In een bepaalde bocht tijdens onze wandeling kwam hij altijd zijn snoepje halen en als ik er niet gauw mee voor de dag kwam dan blafte hij net zo lang tot hij de buit binnen had. Pedagogisch totaal verkeerd natuurlijk maar we hebben er niet onder geleden.
Robin-dingen zijn: de bal zoeken en het speciale balspelletje bij mijn ouders thuis, het eerst naar buiten willen ’s morgens, in een pas omgespitte border gaan liggen rollebollen, met mij meezingen op de pianokruk en vooral niet te vergeten: samen zingen in de auto het liefst als ik de aria Una Voce Poco Fa inzet. Die is favoriet! Muizenjacht! Robin is er goed in: de overgebleven muizen in de tuin zijn überintelligent en razendsnel. De rest kreeg Robin te pakken.
Taran-dingen: iedereen die mij groet, begroeten met geblaf, snel achteruit lopen en/of achteruit parkeren achter mijn benen omdat er iets ‘engs’gebeurd. Kuilen graven om muizen te vangen. Sommige kuilen zijn regelrechte kraters! Ook typisch Taran is: zich half over mijn schoot draperen en mij dan allerliefst aan zitten koekeloeren zodat ik onherroepelijk voor hem smelt!
Al die dingen maken dat je een hondje dat er niet meer is gewoon mist ook al heb je nog andere honden rondlopen.
Robin was de eerste weken na Duncan’s dood behoorlijk van slag terwijl Taran zich snel herstelde. Die bewees zijn waarde in deze hele treurige toestand door zijn vrolijkheid en zijn grappige streken waarmee hij Robin (en ook mij) uit de put haalde. Taran mag nu ook in de keuken eten en het besef dat hij in rang was opgeklommen maakte hem eerst wat overmoedig: ‘misschien kan ik Robin ook wel baas’! Nou mooi niet! Robin maakte met een diep gegrom snel een eind aan die illusie. Taran zit er niet mee. Die werpt zich weer op één van zijn favoriete hobby’s: teefjes versieren. Hij is alleen niet zo’n mannetjesputter als Robin en dus laat hij zich nogal eens aftroeven door de grotere reuen.
Zo ook afgelopen week. Zijn romantisch rendez-vous met Sita, zijn labradorvriendinnetje werd volledig versjteerd door Barko en Boris, twee grote, lummelige jachthonden. Wat Taran ook probeerde, hij kwam er niet meer aan te pas en er bleef voor hem niets anders over dan gefrustreerd blaffen. Dàt en de verwoede pogingen van Sita’s baasje om haar te pakken te krijgen verhoogde de al gehele opwinding extra. Sita’s baasje had, om zijn handen vrij te hebben zijn paraplu open op het gras laten liggen. Niet verstandig, bleek later met zoveel opgewonden reuen in de buurt. Het duurde maar even of Barko zag kans om een ‘vlag’ in de plu te lanceren! Dat leek Taran ook wel een goed idee maar een brul van mij deed hem gelukkig van gedachten veranderen. Zo niet Barko, die zich oost-indisch doof hield voor zìjn baas en zijn aktie herhaalde.
Ondertussen had Sita’s baasje het zo druk met vangen gehad dat hij niet in de gaten had dat zijn plu gedegradeerd was tot hondenurinoir. Op het moment dat hij zijn paraplu wilde opsteken riepen wij:’Niet doen’!! Op tijd gelukkig want Barko was niet zuinig geweest! Het onfortuinlijke regenscherm werd geleegd en opgevouwen meegenomen.
Eigenlijk heeft Barko dat slim gedaan: een geurig aandenken voor Sita meegeven. Daar kan Taran voorlopig niet tegenop.
En zo pakken we de draad weer op. Het is goed om te treuren maar het is ook goed om oog te hebben voor de dagelijkse portie humor en weer vooruit te kijken naar de goede dingen die het leven ook in petto heeft.
Nora Volkert
oktober 2007
