Èèèèèèn……….àktie!!!!!!

Vier jaar geleden, de entree van Taran: charmant, elegant en flitsend als een hoofdrolspeler in een dansfilm.
Entree Moya: lief, bevallig, bescheiden, elegant, een echte dáme ……?????
Nou, móóói niet! Wat bij mij in huis is komen wonen vertoont meer overeenkomst met Lara Croft cq action-hero. Ze is prachtig, heeft charme, is flitsend maar is vooral een groot beoefenaar van surfivalsport met veel aktie.

De eerste dag, dat ze bij me was, klom ze al uit de tot puppy-villa verbouwde kinderbox. Ik dacht slim te zijn en maakte er een deksel op maar Moya bleek nog wat slimmer en zag kans om eruit te ontsnappen.. Tot de dag van vandaag weet ik nòg niet hoe ze dat voormekaar kreeg.
Dan maar in de keuken met een hekje in de deuropening zodat ik rustig kon lesgeven in de voorkamer. De schuifdeuren wel dicht omdat Moya luidkeels liet horen dat ze het er niet mee eens was om ‘achter de tralies’ te zitten. Gelukkig was ze na korte tijd stil. Even later bleek waarom want Moya keek triomfantelijk door de ruitjes van de schuifdeuren naar binnen: “Hoi, daar ben ik weer!” Eerlijk gezegd is het moeilijk om boos op haar te zijn want ze is toch ook wel erg grappig en dus liet ik haar binnen. Haar kussen heb ik in de hoek tegen de piano gelegd en daar heeft madam de rest van de middag tevreden liggen slapen. Later hoorde ik van de fokster dat Moya daar al ontdekt had dat ze zo’n traliehekje kon verschuiven als je er maar hard genoeg aan sjort.
Moya houdt niet van ‘hekjes’, dat is me nu wel duidelijk. Het is onvoorstelbaar voor haar dat ze niet alles mag. Het tempo waarmee ze van alles doet dat niet mag is ook onvoorstelbaar: kauwen op het elektrisch snoer, de gevlochten zitting van een keukenstoeltje kapot knabbelen, de spijlen van diezelfde stoel doorknagen, half in de vuilnisbak klimmen om heerlijk riekende zakjes eruit te vissen, bloembollen uitgraven, plantmandjes in de vijver leeghalen ( erin staan wiebelen is ook leuk), de vliegenmepper re-designen in een rafelig kwastje……etc.

De eerste paar weken was ik in haar ogen waarschijnlijk een multi-functioneel speeltoestel waar ze heerlijk in kon klimmen, voorzien van een hoogst interessant uitsteeksel ( mijn neus) waar ze lekker in kon bijten zodat er een piepend geluid uitkwam, ongeveer als haar piepbal ( dat is nog héél zacht uitgedrukt!). Helaas was dat uitsteeksel ook gauw lek (bloedneus)! Gelukkig heb ik haar kunnen overtuigen wat meer respect voor mijn lijf en leden te hebben. Nu nog wat respect voor mijn eten. Taran en zij delen zonder problemen hun etensbak maar ik niet en dus ‘grom’ik wat af. Eén en ander kon niet voorkomen dat dit kleine monstertje op een dag stond ‘bellen te blazen’ in de dipsaus die op de salontafel stond en ook mijn ontbijt verdween ’s morgens al gedeeltelijk in de verkeerde maag. Maar….. het kwartje begint te vallen: van het eten van de bazin blijf je af.
Moya was vanaf het begin dòl op Taran die het ongeveer een week heeft volgehouden haar van het lijf te houden om een zekere rangorde te handhaven. Daarna ging hij onherroepelijk voor de bijl en liet zich knorrend van genoegen tegen de grond werken door dit Tasmaanse duiveltje. Hij is ongelooflijk tolerant en lief voor Moya. Zelfs als hij haar wilde gedrag even zat is is hij nooit hard voor haar en dus haal ik ze af en toe even uit elkaar en laat Taran naast me op de bank. Moya trekt zich dan terug in een mand zodat iedereen wat tot rust kan komen.
Loop ik met Moya op straat, presenteert ze zich voorbeeldig waardoor iedereen haar zó lief en schattig vindt. Ze is mijn eerste pup die vanaf dag één keurig aan de lijn loopt zonder gezeur en gedoe. Gelukkig maar want ik zie Taran niet doen wat Robin deed: zeurende pups kort maar krachtig in de kont bijten zodat ze vanaf dat moment zonder problemen aan de lijn liepen.
Wat ook heerlijk was: ik kon vanaf de eerste nacht gewoon doorslapen zonder dat Moya begon te jammeren en ook was ze tot ’s morgens vroeg droog. Nadat ik was opgestaan liet ik haar meteen naar buiten waar ze meteen haar behoefte deed. Nu moet ze dat overdag ook zo doen en dat gaat nog niet helemaal ‘vlekkeloos’ maar dat komt wel goed.

Moya is een zwart/witte sheltie en zo is haar karakter eigenlijk ook wel. Dus bepaald een pittig hondje wat ik erg aantrekkelijk vind. Ze is een geweldig leuk maatje voor Taran en mij en ik zou haar voor geen goud meer kwijt willen.

Nora Volkert

april 2008