Het is weer voorbij, die wisselvallige zomer. Ik ben druk bezig om de tuin op te ruimen en winterklaar te maken. De nieuwe bollen gaan de grond in en ik hoop dat ze deze keer ook op dezelfde plek gaan bloeien, waar ik ze geplant heb. Het afgelopen voorjaar was nogal verrassend wat dat betreft. Moya was namelijk flink in de weer geweest met het opgraven van bloembollen. Ik had op het laatst geen idee meer waar ze precies vandaan kwamen en heb ze willekeurig ergens weer gepoot. Ook Moya hield zich daar mee bezig, zodat het uiteindelijke resultaat was: een enorme oranje parkiettulp te midden van mini-narcisjes, een paar grote narcissen, die net onder de rand van de vijver uitpiepten en nog wat onbedoelde kleurcombinaties. Sommige bollen werden na herplant telkens door Moya opgegraven en zijn uiteindelijk zelfs verdwenen.
Na Taran, is ook Moya gevallen voor mijn grasveld (‘gazon’ is teveel eer). Zó veel gras, zó veel ‘veld’, dat vráágt gewoon om wat creatief graafwerk. En wederom heb ik een golfveld achter het huis. En met evenveel liefde als voorheen gooi ik de gaten weer dicht. Maar ik moet toegeven dat Moya wel een volhoudertje is; als ze één keer iets in haar hoofd heeft…

Het kostte behoorlijk wat moeite om de acht weken oude Moya in te prenten dat ze van elektrische snoeren en kabels af moest blijven, maar het lukte, dàcht ik. Want onlangs ontdekte ik tot mijn verbijstering, dat Moya alsnog mijn staande schemerlamp onklaar had gemaakt door het snoer door te knagen. Gelukkig wel aan de goede kant van de schakelaar anders was het slecht met haar afgelopen. Blijkbaar was Moya geobsedeerd door dat ene snoer, want alle andere liet ze met rust.

Vol energie is de jonge dame en dat vindt Taran helemaal niet erg, want samen door huis en tuin racen is een geweldige manier om je energie kwijt te raken. Ik kan er erg van genieten, als ik die twee zo zie spelen. Maar ik kan er ook enorm van genieten als Taran gezellig op de bank tegen me aan ligt. Moya ligt dan vaak in de vensterbank…….. een vertrouwd plaatje.
Echter, Moya wil ook wel eens naast me liggen en dan bij voorkeur als Taran zich net naast me heeft opgerold. Madam klimt dan als een berggeit via de armleuning van de bank naar de rugleuning en staat vandaar de situatie eens op te nemen. Taran is niet van plan om zijn plekje zomaar op te geven en ligt in alle toonaarden te piepen, te grommen en te kreunen en drapeert zich half over mijn schoot.
Tevergeefs want Moya laat zich op haar buik van de rugleuning glijden en klimt over Taran heen om op mijn schoot te belanden. Tegen die tijd zijn we wel in de stemming voor een groepsknuffel en dat doen we dan ook.

Helaas moeten we de groepsknuffel nu een tijdje achterwege laten tot grote spijt van Taran, want hij vindt Moya nu wel héél lief en ze ruikt ook nog eens zó lekker. Kortom: Moya is loops geworden en je kunt wel stellen, dat ik het ook in zekere zin ben, want ik loop dezer dagen heel wat af. Eerst Moya uitlaten en dan Taran –  die nu bij mijn ouders logeert – ophalen voor een flinke wandeling. Taran staat al klaar als ik kom Het eerste deel van de wandeling schettert hij me de oren van het hoofd en danst om me heen als een pias.

Soms is het door omstandigheden noodzakelijk dat Taran toch hier in huis is. Om Moya’s geurtje wat te verdoezelen had ik een speciale spray gekocht. Niets vermoedend liet Moya toe dat ik het spuitbusje pakte om haar te behandelen. Het volgende moment schoot ze als een ongeleid projectiel door de kamer, dook in haar mand onder haar kussen, racete de bank op en neer………. Eén ding was zeker: de volgende keer zou ze niet weer zo makkelijk te paaien zijn.
Voor Taran maakt het allemaal niets uit, heb ik gemerkt. Ik houd het nu gewoon simpel. ‘Romeo’ en ‘Julia’ verblijven nu in verschillende kamers en ik neem de ‘liefdesliedjes’ van Taran maar voor lief. Ik zit als een ouderwetse chaperonne dan eens bij de één en dan eens bij de ander.
Wat een gedoe allemaal. ‘Alles is liefde’, zing ik en zo is het maar net.

Nora Volkert, 

augustus 2008