Sinds afgelopen najaar is wandelen door het parkje verworden tot een soort puzzeltocht. Een groot deel van het park is afgesloten omdat de grond daar gesaneerd wordt. Om Moya en Taran toch hun dagelijkse loslooprondje te kunnen geven ga ik met de auto wat verder weg naar een ander gedeelte van het Twentekanaal. Zo ontmoeten ze ook weer eens wat andere honden wat door Taran, zoals bekend, absoluut niet maar door Moya wèl wordt gewaardeerd. De voorbij rennende joggers zijn echter favoriet bij Moya maar doordat ik haar consequent bij me roep als er weer één aan komt en haar aandacht afleid blijven de wandelingen ook voor mij leuk om van de jogger maar niet te spreken.

Op onze wandelingen in het buitengebied langs het Twentekanaal hebben we een tijdje geleden kennis gemaakt met Tommy en zijn bazin. Tommy is helemaal idolaat van Moya en dat is wederzijds want ook hij houdt van wilde achtervolgingen en speuren door het struikgewas.
Bij elke ontmoeting wordt Tommy wel eerst uitgefoeterd door Taran maar na een tijdje is de stemming tussen de drie honden opperbest.

Twee weken voor ik dit stukje schreef gebeurde er iets dat voorlopig even een eind maakt aan de gezamenlijke wandelingen. Moya was met haar nieuwe vriendje aan het spelen terwijl wij bazinnen rustig doorliepen. Ineens hoorde ik Moya janken maar toen ik me omdraaide racete madam alweer vrolijk achter Tommy aan. Niets aan de hand, leek het. ’s Avonds zag ik haar staart en bedacht me dat ze toch een grotere pluim had gehad of ……? De volgende dag zat Moya fanatiek aan haar staart te knagen en toen zag ik het: er stak een vlijmscherp botje uit de punt van haar staart. Blijkbaar had Moya ergens vastgezeten en had zich losgerukt met achterlating van haar witte pluim en een stukje huid. Dat werd dus een bezoekje aan de dierenarts en helaas, helaas de rest van Moya’s prachtige witte pluim moest er ook aan geloven. Om infectie te voorkomen moest er nog een stukje staart geamputeerd worden.
Al met al is ze ruim drie centimeter kwijt. De staartpunt werd tijdelijk verpakt in een plastic spuitje en Moya moest een kraag dragen zodat ze niet aan haar staart kon komen.
Toen ik haar na de operatie ophaalde was ze nog helemaal groggy van de verdoving en waggelde als een beschonkene de keuken binnen. Taran schrok zich een hoedje: daar kwam een toeter op pootjes binnen! Help!! Een monster!! En onze held vluchtte naar de voorkamer. Het duurde eventjes voor hij bij Moya in de buurt durfde komen.
Ik had wel medelijden met madammeke want door die kap leek de kamer veel te klein. Overal botste ze tegenop.
Taran vond dat hij na alle commotie wel een extra knuffel voor de schrik had verdiend en sprong naast me op de bank. Moya vond ook dat ze recht had op wat liefdevolle aandacht en sprong ook op de bank onderwijl Taran’s achterwerk in haar ‘toeter’ scheppend. Geen van beiden was van plan iets aan die absurde situatie te doen door zich terug te trekken. Welnee, Moya duwde zelfs nog een beetje door zodat Taran over mijn schoot weer op de grond gleed.
Ja, Moya werd erg handig met haar toeter. Haar bak leegeten was geen probleem: gewoon de kap over de bak schuiven en happen maar! Een beetje moe van het gewicht? De kap wordt als een stethoscoop op de grond geplaatst en Moya leunt er een paar minuten op met haar kop naar beneden hangend.

Maar het meest geweldige aan haar toeter is toch wel dat Moya nu over een ‘doorslaggevend’ argument beschikt om haar wensen kracht bij te zetten.
Moya houdt van vroeg opstaan en nu ze tijdelijk bij mij op de kamer slaapt, springt ze op mijn bed, geeft mij een mep met haar toeter en schuift met dat ding in één moeite een gordijn open. Ze is nauwelijks onder de indruk van mijn gemopper. Dank zij Moya was ik al aan de zomertijd gewend nog vóór die inging.
Moya denkt momenteel ook dat ze hoger in rang is dan Taran, gewoon omdat ze erg ‘slagvaardig’ is. De afgelopen dagen vond Taran haar steeds aantrekkelijker ruiken. Dat kan komen doordat Moya tijdens een wandeling heeft liggen rollebollen in een stinkende smurrie maar het zou ook goed kunnen zijn dat ze binnenkort loops wordt. Op zeker moment trippelde Taran koerend en piepend en met sterretjes in zijn ogen om zijn mooie meissie heen. Het volgende moment had Taran geen sterretjes ìn maar wel vóór zijn ogen omdat Moya hem met haar toeter een lel verkocht à la Miss Piggy: Haiijjjjjàh!!! Aan hààr lijf nog geen polonaise. Zo’n mep is dodelijk voor de romantiek.

Taran weet wat hem te doen staat, hij wacht wel tot Moya weer ontwapend is. HA!!
Nora Volkert
maart 2009